De volgende dag 21 september, mijn vader wilde naar de kerk, hij speelde het orgel in de kerk, en dat was bijna iedere dag, maar hij was weer vlug terug, je kon merken dat de bevrijding niet lang meer zou duren, de Duitsers werden zenuwachtig.
De oppasser van een Duitse officier zei: “Morgen kannst du lachen, dann sind die Englander hier. Bist du nicht frof?”
’s Avonds kwamen een paar officieren mijn vader halen, hij moest met hen mee om de weg te wijzen naar de Baest. Hij moest helemaal mee lopen tot op de hoek van het Neereind. Wij waren blij toen hij weer terug kwam, hij had gezien dat de hele weg en de speelplaats van de school helemaal vol Duitse militairen lag.
Wat wij toen echter nog niet wisten dat er naast ons huis in de sloot toen reeds 4 Engelse soldaten, zgn. verkenners, lagen.
Morgen sind die Englander hier
