Riny van Gils

De school in Oostelbeers was in september 1944 gevorderd door de Duitsers zodat er geen les meer gegeven kon worden. Op een dag, ik kan me niet herinneren welke precies, kwamen er veel Duitse troepen en de school lag tjokvol militairen. Ons huis, aan de Kerkstraat in Oostelbeers, werd gevorderd, er werd een hoofdkwartier in gevestigd, en wij mochten alleen nog maar gebruik maken van de keuken, de kinderkamer en de kelder. Wij hoorden dat ze regelmatig berichten verzenden over de radio en zich melden met “Gevechtsstand Oostelbeers”.
Op die dag werd er vanuit de lucht veel geschoten, ’s Middags kwam er een open vrachtwagen met 3 of 4 gesneuvelde Duitsers bij de school aan. Even later kwamen vanaf ’t Hoogeind 3 gevangen genomen Engelse piloten, en onder zware bewaking gingen zij richting Middelbeers.

De volgende dag 21 september, mijn vader wilde naar de kerk, hij speelde het orgel in de kerk, en dat was bijna iedere dag, maar hij was weer vlug terug, je kon merken dat de bevrijding niet lang meer zou duren, de Duitsers werden zenuwachtig.
De oppasser van een Duitse officier zei: “Morgen kannst  du lachen, dann sind die Englander hier. Bist du nicht frof?”
’s Avonds kwamen een paar officieren mijn vader halen, hij moest met hen mee om de weg te wijzen naar de Baest. Hij moest helemaal mee lopen tot op de hoek van het Neereind. Wij waren blij toen hij weer terug kwam, hij had gezien dat de hele weg en de speelplaats van de school helemaal vol Duitse militairen lag.
Wat wij toen echter nog niet wisten dat er naast ons huis in de sloot toen reeds 4 Engelse soldaten, zgn. verkenners, lagen.

Toen wij de volgende dag opstonden, het moet de 22^ste zijn geweest, was er bij ons geen een Duitser meer. Ik ging naar buiten en zag een Duitse soldaat bij de Bruin (café Juliana) in een boom klimmen om een appel te plukken dacht ik. Plotseling werd er geschoten en de soldaat tuimelde uit de boom, op dat moment brak de hel los van alle kanten werd er nu geschoten. We renden naar binnen en doken de kelder in. Na een paar uur werd het weer rustig, het schieten was opgehouden, en wij kwamen voorzichtig de kelder uit, en ja daar stonden ze dan, geheel gecamoufleerde Engelse soldaten keken door het keukenraam naar binnen. We waren bevrijd, vreugde alom.